Vrijwilliger Arnold: Meer dan alleen een kopje koffie
De Binnenvest kan niet zonder: onze geweldige vrijwilligers! Met hun tijd, aandacht en betrokkenheid zijn zij van onschatbare waarde voor onze cliënten. Ze bieden niet alleen praktische hulp, maar vormen voor veel cliënten ook een brug naar de samenleving. In deze portretten laten we zien wie onze vrijwilligers zijn en hoe zij op hun eigen manier een groot verschil maken in andermans leven. En in dat van henzelf.
Bewoonster Sabrina* komt binnen, op haar sloffen en zonder haar gebruikelijke filmsterrenmake-up. “Ah fijn, Arnold is er vandaag. Die glimlach, daar word je toch blij van?! Zelfs al ben je geen ochtendmens.”
Sabrina is een van de 35 bewoonsters van het Sociaal Pension van De Binnenvest. In het Sociaal Pension heeft iedereen een eigen kamer met een eigen keuken en badkamer. Voor de gezelligheid komen de bewoners naar de gezamenlijke huiskamer, waar drie keer per dag eten wordt gemaakt en geserveerd. En hier staat ook de Coffee Corner van Arnold. Drie keer per week is hij er om de bewoners te voorzien van een kopje koffie.
“Maar het gaat niet om de koffie hoor. Het gaat om het praatje. Communiceren met mensen. Ik ken sommige bewoners al meer dan 20 jaar. Ik weet bijna alles van ze, en zij weten ook veel van mij. Ze komen bij mij om te lachen, maar ik kan ook serieus met ze praten. Bewoners willen hun verhaal kwijt, en dan ben ik er voor ze.”
Bewoner Han* leunt nonchalant aan de bar bij Arnold: “Zolang Arnold er is, sta ik hier.” Arnold valt bij: “Als ik hier om 7:30 aankom, staat Han er al. En hij gaat pas weg als ik om 10 uur ook wegga. Han woont hier nog niet zo lang, maar we zijn al heel close.” “Arnold is een mattie,” bevestigt Han.
Eén voor één komen de bewoners bij Arnold om koffie te halen. Zonder bestelling weet Arnold precies welke bewoner welke koffie wil. Met een brede glimlach wenst hij iedereen een goede morgen. Hij kent alle namen.
“Ik voel me hier al een vis in het water. En ik kan met iedereen goed opschieten. Ook als iemand een ochtendhumeur heeft, weet ik hem of haar aan het lachen te krijgen. De koffie die ik schenk, is ook extra lekker. Weet je hoe dat komt? Het is de manier waarop je op het knopje drukt. De speciale touch.”
“Ik ben in 1990 vanuit Curaçao naar Nederland gekomen om hier professioneel te honkballen. Ik heb overal gewoond: eerst in Haarlem, toen in Den Haag, Rotterdam, Amsterdam, en daarna kwam ik naar Leiden. Omdat ik verliefd werd. Toen ik relatieproblemen kreeg, kwam ik in het oude Sociaal Pension aan de Haagweg te wonen. Uit die tijd ken ik nog heel veel mensen. Ik ben van mezelf heel sociaal, maar ik herken ook goed de situatie waarin deze mensen zitten. Daarom is het makkelijk voor mij om contact te maken."
“Ik kan je zoveel verhalen vertellen! Maar dat is iets voor later. Nu ga ik sporten met Dilshad, een van de begeleiders hier. Die ken ik ook al heel lang. Mag ik nog een naam noemen voor het stukje? Hanneke! Zij is mijn begeleider en ik sta hier door haar. Zij is als een moeder voor me en ik heb veel steun aan haar gehad. Schrijf je het op? En ook dat ik trots en blij ben dat ik hier mag werken. Wil je nog een koffie?”
*Sabrina en Han zijn niet de echte namen