Vrijwilliger Machteld: Luisteren en er zijn
De Binnenvest kan niet zonder: onze geweldige vrijwilligers! Met hun tijd, aandacht en betrokkenheid zijn zij van onschatbare waarde voor onze cliënten. Ze bieden niet alleen praktische hulp, maar vormen voor veel cliënten ook een brug naar de samenleving. In deze portretten laten we zien wie onze vrijwilligers zijn en hoe zij op hun eigen manier een groot verschil maken in andermans leven. En in dat van henzelf.
Het is een koude maandagmiddag, maar in de werkplaats van De Binnenvest voelt het in alle opzichten als een warm welkom. Vrijwilliger Machteld is er aan het tekenen. Ze maakt portretten van mensen die tijdelijk verblijven in de specialistische opvang van De Binnenvest.
“Tijdens het tekenen ontstaan de gesprekken vanzelf. Ik teken en ik luister. Mensen zijn vaak heel open. Maar er hoeft hier niets. Zo vond een van de bewoners het goed als ik hem zou tekenen, maar hij wilde wel slapen. Toen hij wakker werd, was het portret af. Ik vroeg wat hij ervan vond. ‘Wel ok,’ zei hij. Wanneer een portret klaar is, vraag ik altijd of ik het aan de muur mag hangen of dat ze het liever zelf houden. Vaak mag ik het hier ophangen. Een van de bewoners wilde het portret wel meenemen, voor zijn moeder, zei hij. Dat vond ik heel lief.”
Samen met begeleiders Rob, Marten en Bianca zorgt Machteld voor een ongedwongen sfeer in de werkplaats.
“Mensen mogen hier gewoon zijn en doen waar ze zin in hebben. Als iemand wil schilderen, kan hij of zij komen schilderen. Dan ga ik ernaast zitten en schilder ik mee.”
Machteld begon drie jaar geleden als vrijwilliger bij De Binnenvest.
“Ik ben jurist en had in die hoedanigheid veel contact met zorgorganisaties. Ik zat in die tijd vaak achter mijn bureau en wilde meer concreet iets betekenen voor mensen in een kwetsbare positie. Toen ik uitrekende hoeveel tijd ik scrollend achter een beeldscherm doorbracht, besefte ik dat ik mijn tijd beter kon inzetten. Ik had geen tijd over, maar wilde hier tijd voor máken. Toen ben ik gaan kijken waar ik iets kon betekenen, en zo kwam ik bij De Binnenvest terecht.
Ik ben hier meestal een middag per week. Ik hoor veel mooie verhalen, maar zie ook trieste dingen. Bijvoorbeeld de momenten dat ik binnenkom in het hoofdgebouw en er op tafel een kleedje ligt met een kaarsje erop, omdat iemand is overleden. Zulke momenten maken nog steeds veel indruk. Toch focus ik me graag ook op positieve dingen. Zoals mensen die ik hier drie jaar geleden in de opvang heb leren kennen. Soms kom ik ze tegen op straat: ‘Hé meis, hoe is het?’, hoor ik dan. En dan vertellen ze dat het nu goed gaat, dat ze een huisje hebben en werk. Dat geeft hoop.
Ik realiseer me dat ik niet alle problemen van iemand kan oplossen, maar op de momenten dat ik hier ben, kan ik er wel écht even voor iemand zijn en iemand laten zijn. En dat is gewoon goed.”
