'Ik ben blij dat De Binnenvest er voor mij is' - Sophia

Sophia

Door een gokverslaving kwam ik in 1993 bij De Binnenvest terecht. Nadat ik was afgekickt, kon ik namelijk niet terug naar huis. Dat wilde mijn man niet. Mijn kinderen zijn bij hem gebleven en ik ben bij de crisisopvang beland. Daarna heb ik een huis gekregen, waar ik – tot op de dag van vandaag – met begeleiding van De Binnenvest woon. Zonder hen was ik er niet meer geweest.

Toen ik drie, vier jaar oud was, riep ik al dat ik ooit verpleegster wilde worden. Daar is niets van terechtgekomen, omdat ik op mijn zestiende al moeder werd. Maar die behoefte om te zorgen bleef en kon ik lange tijd bij mijn moeder kwijt. Vanwege een hersenbloeding had zij verpleging nodig. Dus zodra mijn man en kinderen ’s ochtends de deur uit gingen en ik thuis alles aan kant had, ging ik naar haar toe. Dat deed ik graag.

Totdat mijn broertje op weg naar zijn werk overleed. Ik had deze baan voor hem geregeld en mijn moeder gaf mij de schuld dat hij was verongelukt. En daar herinnerde ze me dagelijks aan. Tot ik niet meer tegen de verwijten kon, en niet meer voor haar kon zorgen. Ik viel in een groot gat en om dat te vullen, ben ik gaan gokken.

“Toen ik drie jaar oud was, riep ik al dat ik ooit verpleegster wilde worden”
Sophia

In de crisisopvang

Ik ging elke dag naar patatzaken en koffietenten, overal waar een gokkast stond. Ik maakte rustig in een dag 1300 euro op. Dat vond mijn man natuurlijk niet leuk. Uiteindelijk ben ik in een kliniek afgekickt van mijn gokverslaving. Maar mijn man wilde niet meer dat ik thuiskwam. Ik kwam in de crisisopvang terecht, waar ik negen maanden heb gezeten.

Eigen woning met begeleiding

De Binnenvest heeft me geholpen met de schuldsanering en begeleiding gegeven, eerst bij de crisisopvang en daarna in een eigen woning. Inmiddels ga ik naar De Binnenvest toe en is het niet meer nodig dat ze hier komen. Ik ontvang mijn post op het SPIL, alle betalingen gaan automatisch en mijn begeleiders beheren mijn medicijnen. Ik krijg een vast bedrag per twee weken, waarmee ik rond kan komen. Meer kan ik niet pinnen.

Vrijwilliger bij de creaclub

De afgelopen jaren heb ik in de bejaardenzorg gewerkt en voor mijn ex-man gezorgd, toen hij ernstig ziek was. Hij is hier in mijn huis overleden. En nu zorg ik voor mijn ex-schoonmoeder van 96 en mijn zusje die het syndroom van Down heeft. Verder zit ik in een kookclub en heb ik de creaclub van De Binnenvest opgericht, die ik inmiddels samen met mijn zusje leid.

Steun voor mij

Ook al gaat het dus goed met mij, ik heb wel een paar keer een terugval gehad. Soms trek ik dan aan de bel bij De Binnenvest, maar soms ook niet. Mijn begeleiders fietsen regelmatig langs en kijken altijd even of de gordijnen open en dicht gaan. Als dat niet zo is, dan weten ze: foute boel. Dan eet ik niet en lig ik alleen maar op de bank. En dan komen ze wel binnen. Ik ben blij dat De Binnenvest er is. Anders weet ik niet of ik nog had geleefd. Ik word zenuwachtig als ik bedenk dat ik het alleen zou moeten doen. Zij zijn een steun voor mij.