'Ik sta al met één been buiten de tunnel' - Marcel
Drie jaar geleden werd het bedrijf waar ik als boekhouder werkte overgenomen en werd ik wegens boventalligheid ontslagen. Ik raakte in een dip, want mijn werk was mijn leven. Bovendien lukte het aanvragen van een uitkering niet, waardoor mijn geld opraakte en ik uit huis werd gezet. Hartje winter klopte ik bij De Binnenvest aan waar het winterprotocol van toepassing was. Ik kon dus meteen blijven. Geheel onverwacht kreeg ik op deze plek weer plezier in het leven.
Door de crisis zaten er in die tijd veel economisch daklozen in Nieuwe Energie, die net als ik geen psychiatrische problemen hadden, drugs gebruikten of een alcoholverslaving hadden. Samen zaten we in gebouw C. Veel mensen die ik toen heb ontmoet zijn mijn vrienden geworden.
Bibliotheek en computerclub
Wegens mijn fysieke beperkingen hoefde ik geen huishoudelijke taken te doen in ruil voor een overnachting. Maar ik wilde zelf wel graag wat terug doen en heb de bibliotheek opnieuw ingericht en een computerclub opgezet. Ik had plezier in deze klussen waardoor ik langzaam opbloeide. Ook kletste ik ’s avonds graag met de vaste begeleider op gebouw C. Hij gaf me de tip om als vrijwilliger administratief werk te gaan doen.
Voldoende om handen
Inmiddels heb ik meer dan voldoende om handen om mijn dagen nuttig te besteden. Naast het administratieve werk zit ik in de cliëntenraad van De Binnenvest en het bestuur van de stichting Zelfregiecentrum Leiden. Hier geef ik mensen bijvoorbeeld computer- en smartphone-les. Mensen zeggen weleens dat ik dingen met alledaagse voorbeelden goed uit kan leggen.
Ik heb het nu drukker dan wanneer ik een vaste baan zou hebben! Al is dat natuurlijk wel mijn uiteindelijke doel. Ik ga hiervoor nog een opleiding volgen en een reïntegratietraject in via de gemeente Leiden.
Nooit meer
Ik ben zo geschrokken van de situatie waarin ik was beland. Dat wil ik nooit meer. Na een aantal maanden in gebouw C kwam het goed met mijn uitkering en kreeg ik een vaste begeleider. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik in deze tussenwoning van De Binnenvest terecht kon, waar ik een jaar mag blijven.
Rond de tijd dat ik hier kwam wonen overleden mijn moeder en mijn broer. Gelukkig ben ik niet opnieuw in een dip geraakt, maar het duurde wel even voordat ik op deze plek kon gaan genieten.
Zelf kansen pakken
Het is nu belangrijk om betaald werk te vinden, en een eigen woning. Voor mijn gevoel ben ik er bijna. Ik zeg steeds: ‘Niet alleen is het einde van de tunnel in zicht, ik sta er al met één been buiten’. Ik heb een sociale kring in Leiden en kan dankzij mijn scooter overal heen. Ik voel me goed en ga zelf de kansen pakken.