Wonen in het Cleanhouse

Leven in Waanzin

In alle rust kijk ik naar buiten, mijn gedachten zijn nergens. Het voelt goed, het is fijn, ik realiseer me dat ik weer midden in het leven sta. Hoe anders was dat in 2019.

Een piepend geluid, dat is waar ik wakker van werd. Verward, moe, duizelig, het was een walgelijk gevoel. Waar was ik? Ik raakte in paniek, in de verte zag ik vaag mensen lopen met witte jassen, overal om me heen zag ik apparatuur. Was dit nou een droom? Had ik weer te diep in het glas gekeken en wist ik weer eens niet wat ik gedaan had?

Het bleek de keiharde realiteit te zijn, ik lag op de Intensive Care. Door een reeks van gebeurtenissen had ik wederom enorm veel gedronken en daarbij handenvol bloeddrukmedicijnen geslikt. Een toegesnelde verpleegster, die zag dat ik bijkwam ontfermde zich over mij. Op kalme toon vertelde ze wat er gebeurd was, het kwam er op neer dat ik een zelfmoordpoging had gedaan. Zelf wist ik er nog maar weinig van. Vreemd genoeg mocht ik dezelfde dag al naar huis. Buiten voor het ziekenhuis drongen de woorden door van mijn partner, je bent voorlopig niet meer welkom thuis. Met hangende pootjes moest ik bij mijn ouders aankloppen die mij met de nodige tegenzin in huis namen. Voorwaarde was wel dat ik professionele hulp ging zoeken. Enkele weken later zat ik in een verslavingskliniek in Den Haag. Het was er fijn, ik voelde me op mijn gemak, ik was niet alleen met mijn probleem, voelde me echt gehoord en voor het eerst in mijn leven durfde ik me mondjesmaat kwetsbaar op te stellen. In de zeven weken behandeling heb ik er veel geleerd en voelde me weer sterker worden. Weer de oude, me soms cynisch afvragend, wie is nou de echte Oude? Mijn partner liet me weer toe in ons gezinsleven en was er volledig van overtuigd dat ik mijn leven weer op de rails zou krijgen. Het ging ook lang goed, maanden bleef ik abstinent en bezocht bijeenkomsten van NA Anonieme Verslaafden. Op werk ging het goed, thuis was de sfeer fijn, ik genoot weer van het leven. Wie kon me nog wat maken? Het antwoord daarop is, IK. Ik kon mezelf wat maken, ik bezocht geen meetings meer, dacht dat ik af en toe kon drinken en was sneller geïrriteerd. De spanningen thuis liepen weer op, waardoor ik stiekem ging drinken in de volle overtuiging dat niemand dat door had. Ik leefde weer in de waanzin van mijn eigen kortzichtige gedachten overgenomen door de drankduivel. Steeds vaker werd ik betrapt als ik weer eens een fles verstopt had in huis en beloofde keer op keer verbetering. Morgen stop ik weer, vandaag is de laatste, ik wil het zelf ook niet meer. Allemaal gevleugelde uitspraken om de meest dierbare personen om me heen gerust te stellen. Wat ik zelf niet doorhad is dat mijn geloofwaardigheid onder het nulpunt was gezakt en dat mijn partner, mijn kinderen, mijn ouders, mijn broer en de rest van de familie hun handen van mij hadden afgetrokken. Ik kwam om in zelfmedelijden, was verdrietig en dacht dat ik niet gehoord werd.

In oktober 2020 was de sfeer om te snijden thuis. De ruzies tussen mijn vrouw en mij werden heviger en verbaal maakten we elkaar kapot. De situatie escaleerde volledig en ik werd door justitie de toegang tot mijn huis ontzegt, kreeg een straatverbod. IK besloot mezelf nogmaals te laten opnemen bij de kliniek waar ik eerder had gezeten. Mijn schuld -en schaamtegevoel was immens. Hoe had ik het weer zover laten komen? Mijn partner, was inmiddels ex-vrouw geworden, ik had geen permanent dak boven mijn hoofd, geen werk en vaak gingen de gedachte door me heen:,,Van gevierd zakenman tot dakloze.”

Ik wilde het ditmaal in de kliniek allemaal anders doen. Je moet het voor jezelf doen, niet voor anderen, dat werd vaak gesuggereerd. In die periode heb ik enorme kennis opgedaan en heb er echt mijn schouders onder gezet. Wat had ik immers nog te verliezen. Eenmaal uit de kliniek gekomen was ik vol goede moed. Ik zag mijn kinderen regelmatig, en mijn ex vrouw gedoogde me. Het voorjaar brak aan, het ging redelijk met me, ik  voelde me wel heel erg eenzaam en vaak ook wel zielig. De camping ging weer open, wat betekende dat ik in ieder geval een half jaar een dak boven mijn hoofd had in een stacaravan wat mijn eigendom was. Vanuit hier had ik dan de tijd om een woning voor mezelf te vinden, maar ergens hoopte ik ook dat het goed zou komen tussen mij en mijn ex. Sterker nog, arrogant als ik was, wist ik zeker dat het allemaal goed zou komen. De eenzaamheid, het zelfmedelijden en niet toepassen van wat mij geleerd was zorgde ervoor dat ik af en toe weer wat begon te drinken. Een teveel en duizend is nooit genoeg zou blijken. Al heel snel zat ik weer op mijn oude niveau, al denkend dat niemand het merkte. Een illusionaire wereld. Het zien van mijn kinderen werd bijna gereduceerd tot nul en mijn ex vrouw kon mijn bloed wel drinken. Mijn gezondheid ging hard achteruit, viel vaak flauw en onderzoeken volgden. Ik leefde in de greep van verslaving, een wereld van waanzin. Het campingseizoen eindigde dat jaar een maand eerder, het water werd eraf gehaald en vanaf dat moment kon ik niets meer. Het zoeken naar een woning had ik maar mondjesmaat gedaan, dus er was niets, geen plek meer mezelf. Nu was ik echt dakloos. Er was nog maar 1 optie over, me aanmelden bij de daklozenopvang in Leiden. Familie, vrienden, mijn ex en kinderen wilden mij niet meer over de vloer hebben vanwege mijn excessieve drankgebruik en het gedrag dat ik daardoor vertoonde. Daar stond ik dan, alleen op de wereld.

In de daklozenopvang was het net wild west. Vreselijk om daar te zijn, mijn drankgebruik nam nog verder toe. Ik was meer dronken dan dat ik een nuchtere kijk op het leven kon hebben. Mijn gezondheid ging verder achteruit, voelde me een wrak.

Op 11 juli 2022 was ik op het diepste punt in mijn leven gekomen. Ik kon niet meer. Ik zag mijn hele leven aan me voorbij gaan, was intens verdrietig, miste mijn naasten, was sterk vermagerd en uitermate ontevreden over mezelf. Het moest anders, alle gebeurtenissen uit mijn leven passeerden de revue. Zowel de mooie als slechtst denkbare momenten, ik moest dit doorbreken. Dit leven zoals het liep wilde ik niet meer. Ik moest het echt erkennen, ik was alcoholist, verslaafd aan drank. Compleet lamgeslagen besloot ik abrupt te stoppen met het gebruik van alcohol, mijn voornemen was om het per dag te bekijken, een nieuwe start maken, omdat ik dat wilde. Dat lukte steeds beter, mijn vertrouwen groeide en mijn wil en verlangen om niet te drinken werd sterker. Trouw ging ik naar mijn afspraken bij Brijder verslavingszorg en het bezoeken van bijeenkomsten van NA had ik weer opgepakt. Mijn eerste bezoek aan een bijeenkomst vergeet ik niet meer, met lood in mijn schoenen stapte ik over de drempel. Toch kwam ik in een warm bad terecht. Ik was met gelijkgestemden en durfde zelfs wat te delen met de groep. Door de meetings kwam er een fundament in mijn bestaan en begon het verlangen om te gebruiken te verdwijnen. Ik zocht een sponsor en begon aan de twaalf stappen van NA te werken. Hierdoor werden de inzichten beter en geestelijk begon de boel weer op de rit te komen. Mijn sponsor leidde me door de eerste maanden en gaf vele suggesties die ik opgevolgde en nog steeds doe. Op een aantal bijeenkomsten ging ik service doen. Muntjes uitdelen aan de mijlpalen, secretaris bij een andere meeting en voorzitter bij de mannen in herstel meeting.

In augustus 2022, ik was toen een maand clean, verliet ik de daklozenopvang om in een Cleanhouse te mogen gaan wonen. Tot op de dag van vandaag woon ik daar nog en kan in alle rust met goede begeleiding verder werken aan mijn herstel. Het is een fijne en geborgen plek die centraal staat in mijn herstel. Mijn leven is hier weer mooi geworden. De kinderen zie ik vaak, tussen mij en mijn ex vrouw is een goede vriendschappelijke band ontstaan en mijn vader en broer lachen me weer toe. De nieuwe inzichten die ik in herstel heb gekregen zijn voor mij leidend. Mijn karaktergebreken, negatieve gedachten, ongezonde keuzes, schommelende gezondheid en ga zo maar door, het mag er zijn. Het is aan mij om er op een goede manier mee om te gaan en vertrouwen te hebben in mezelf. Ik ben niet meer onhanteerbaar. Nog altijd is het voor mij Just for Today. Het werkt voor mij prima alles per dag te bekijken, en elke dag een analyse te maken van hoe de dag verlopen is. Waar ik vandaan kwam, nee ik wil nooit meer terug.

Tot besluit kan ik zeggen: zolang ik liefdevol naar mezelf blijf kijken, komt het goed, ik ben volkomen weg uit de waanzin.